Leczenie
Decyzja o wyborze postępowania zależy od stadium zaawansowania przewlekłej białaczki limfocytowej, szybkości narastania i występowaniu objawów choroby, występowaniu schorzeń współistniejących, wieku chorego. Dane statystyczne wykazują, że około 1/3 chorych ma chorobę stabilną i może nigdy nie wymagać leczenia, około 1/3 ma powolną progresję, a u 1/3 proces chorobowy postępuje szybko. Chorzy w stadium zaawansowania 0-II wg klasyfikacji Rai’a, bez objawów towarzyszących, takich jak objawy ogólne, zaburzenia odporności i bez dużej masy guza (niezbyt wysoka limfocytoza, niezbyt wielkie powiększenie węzłów chłonnych, wątroby lub śledziony) wymagają jedynie obserwacji. Obowiązuje okresowe badanie morfologii krwi, badanie przedmiotowe i podmiotowe. Jeśli w czasie pierwszych 6 miesięcy dojdzie do podwojenia limfocytozy, świadczy to progresywnej postaci przewlekłej białaczki limfocytowej. Zachodzi wówczas konieczność rozpoczęcia leczenia. W innych przypadkach chory nadal podlega jedynie kontroli, a leczenie zostaje włączone w przypadku progresji choroby. Chorzy w III i IV stadium wymagają wdrożenia leczenia. W pierwszej linii leczenia, u osób w dobrym stanie ogólnym, bez istotnych chorób towarzyszących zaleca się immunochemioterapię. Stwierdzenie zmiany cytogenetycznej 17p- jest wskazaniem do podania alemtuzumabu (przeciwciało anty-CD52), gdyż stwierdza się wówczas oporność na fludarabinę, chlorambucyl, rytuxymab. Chorzy młodsi mogą być kierowani do alotransplantacji komórek krwiotwórczych. Osoby starsze (lecz bez zmiany cytogenetycznej 17p-), z występowaniem poważniejszych chorób towarzyszących mogą być leczone chlorambucylem. Ten cytostatyk jest stosowany doustnie, chorzy nie wymagają hospitalizacji, co ma wpływ na jakość życia. Stosowane są także schematy z niskimi dawkami fludarabiny lub cladrybiny w monoterapii lub w skojarzeniu z cyklofosfamidem. W nawrocie choroby zarówno u młodszych jak i starszych chorych poleca się schematy zawierające leki nie stosowane w pierwszej linii. Wyjątkiem jest późny nawrót przewlekłej białaczki limfocytowej, wówczas można powtórzyć schemat stosowany w pierwszej linii.
W czasie remisji choroby u części chorych utrzymują się zaburzenia odporności. Zakażenia bakteryjne, grzybicze lub wirusowe wymagają odpowiednio antybiotykoterapii, leków przeciwgrzybiczych lub przeciwwirusowych. W ciężkich zakażeniach u osób z hypogammaglobulinemią wskazane jest podanie immunoglobulin.
