Diagnostyka
Rozpoznanie opiera się na badaniu morfologii krwi obwodowej i badaniu szpiku. We krwi obwodowej stwierdza się nieprawidłowe limfocyty z wypustkami, czyli tzw. komórki włochate. Leukocytoza może pozostawać w granicach normy, a w rozmazie dominują nowotworowe limfocyty. U części chorych leukocytoza jest podwyższona, zwykle nie przekracza 30000-35 000 w mm3. Cechą charakterystyczną jest granulopenia i monocytopenia. Niedokrwistość i małopłytkowość stwierdza się u części chorych. Nowotworowe limfocyty wykazują obecność kwaśnej fosfatazy opornej na winian (badanie cytochemiczne). Charakterystyczne dla białaczki włochatokomórkowej jest występowanie na powierzchni komórek włochatych antygenów: CD19, CD25, CD103, które wykrywa się przy użyciu cytometrii przepływowej. Biopsja aspiracyjna szpiku jest zwykle sucha, szpiku nie można zaaspirować z powodu zwłóknienia. Konieczne jest pobranie szpiku do badania histopatologicznego (trepanobiopsja). Badanie to pozwala na uwidocznienie skupisk nowotworowych komórek, które mają dodatnią reakcję cytochemiczną i identyczne antygeny powierzchniowe jak komórki we krwi obwodowej. Badanie histopatologiczne pozwala również na stwierdzenie zwłóknienia szpiku.
Badaniem przedmiotowym stwierdza się powiększenie śledziony, która może osiągać olbrzymi rozmiar oraz powiększenie wątroby zwykle bardziej umiarkowane. Zwykle nie stwierdza się powiększenia węzłów chłonnych.
