Leczenie
Bezobjawowi chorzy, bez względu na stężenie nieprawidłowego przeciwciała klasy M, powinni być poddani obserwacji i monitorowaniu w pierwszym roku od rozpoznania co 2-3 miesiące, natomiast po upływie roku co 3-6 miesięcy, jeśli choroba jest stabilna.
Leczenie włączamy w razie nieprawidłowości w morfologii krwi (obniżenie się stężenia hemoglobiny, niedoboru płytek krwi) czy znacznego powiększenia węzłów chłonnych, śledziony lub wątroby. Także objawy ogólne, takie jak gorączka, chudnięcie i poty nocne, są wskazaniem do włączenia leczenia.
Wybór leczenia początkowego zależy od tego, czy chory jest kandydatem do przeszczepienia własnych komórek krwiotwórczych, czy w obrazie klinicznym dominują objawy zajęcia szpiku, jak również objawy związane z obecnością białka M. U chorych niebędących kandydatami do przeszczepienia wybór terapii zależy nie tylko od obecności nieprawidłowości w badaniu morfologii krwi czy objawów związanych z białkiem IgM, ale także od występowania chorób towarzyszących.
Osobnego postępowania terapeutycznego wymagają chorzy z objawami zespołu nadlepkości (zespołu objawów spowodowanego przez nadmierną lepkość krwi wywołaną białkiem M) lub ciężkich nieprawidłowości w morfologii krwi wynikających z obecności nieprawidłowych przeciwciał. U takich pacjentów należy rozpocząć terapię od wykonania plazmaferez (zabiegów pozwalających oczyścić krew z nieprawidłowych przeciwciał klasy M); zwykle 2-3 zabiegi pozwalają na zmniejszenie stężenia białka M o 30-60%. Plazmaferezy zaleca się u chorych z objawami wynikającymi z obecności IgM.
