Leczenie
Szybki przebieg cyklu komórkowego i apoptoza (programowana śmierć) komórek w tym nowotworze powodują, że już przed leczeniem, a zwłaszcza w jego początkowej fazie, często dochodzi do zaburzeń metabolicznych z powodu masywnego rozpadu komórek i do niewydolności nerek w przypadkach o znacznym zaawansowaniu (tak zwany zespół rozpadu guza). Dynamika choroby i wynikające z niej ryzyko groźnych powikłań, takich jak zamknięcie górnych dróg oddechowych, niedrożność mechaniczna przewodu pokarmowego, zamknięcie dróg moczowych, niewydolność nerek z powodu zaburzeń metabolicznych, porażenie obu kończyn dolnych w następstwie ucisku rdzenia kręgowego, wymagają niezwłocznego rozpoczęcia optymalnego leczenia. Chłoniak Burkitta, podobnie jak ostre białaczki, powinien być traktowany jako stan naglący w onkologii. Z drugiej strony te same cechy choroby, które są odpowiedzialne za jej burzliwy przebieg, powodują również wyjątkową podatność na chemioterapię.
W podejściu do chorych na tego chłoniaka najważniejsze jest szybkie ustalenie wiarygodnego rozpoznania, leczenie zespołu rozpadu guza (nawodnienie, obniżenie stężenia kwasu moczowego, wyrównanie zaburzeń elektrolitowych) i przekazanie chorego do ośrodka doświadczonego w stosowaniu intensywnej chemioterapii. Podejmowanie heroicznych zabiegów usunięcia narządu rodnego lub żołądka pogarsza szanse chorych na wyleczenie. Bardzo złożone programy chemioterapii stosowane obecnie w leczeniu tej choroby dają szanse wyleczenia rzędu 70-90%. Zawierają one, obok wielu leków cytostatycznych w wysokich dawkach przeciwciało anty-CD20 (rytuksymab).
