Diagnostyka
Zazwyczaj rozpoznanie guza Wilmsa jest możliwe wówczas, kiedy guz osiąga dość duże rozmiary. Guz brzucha – bezobjawowy, niebolesny, szybko powiększający swoje rozmiary – jest najczęściej pierwszym objawem nowotworu, wykrytym przez matkę lub lekarza podczas badania brzucha. Mimo to w większości przypadków nie dochodzi jeszcze do powstania przerzutów.
Podstawowe znaczenie mają prawidłowo wykonane badania obrazowe. Najczęściej zalecanym badaniem diagnostycznym, które należy wykonać w pierwszej kolejności, jest ultrasonografia jamy brzusznej i nerek. Badanie USG umożliwia zróżnicowanie guza litego od torbieli, ocenę jamy brzusznej oraz wyklucza lub potwierdza obecność powiększonych węzłów chłonnych. Badanie USG wykonane przez doświadczonego radiologa najczęściej wystarcza do ustalenia wstępnego rozpoznania guza nerki. Badanie to powinno być wykonane w pierwszej kolejności, a dopiero gdy wynik tego badania jest wątpliwy lub niejednoznaczny, zaleca się wykonać badanie tomografem lub rezonansem.
Najbardziej czułą metodę oceny klatki piersiowej u dziecka z nerczakiem w stopniu rozsianym stanowi badanie tomografią komputerową. Radiologiczne zdjęcie płuc pozwala potwierdzić lub wykluczyć odległe przerzuty nowotworu.
W ostatnim czasie ustalono bardzo precyzyjne wskazania do wykonywania biopsji guza w przypadkach o nietypowym obrazie guza. Ważne są również przeciwwskazania do tego zabiegu, takie jak:
- wyraźny wzrost stężenia katecholamin w moczu,
- wiek poniżej 3. miesiąca życia,
- mały guz operacyjny przy ustaleniu rozpoznania,
- podejrzenie guza pękniętego.
