Leczenie
Przed przystąpieniem do leczenia należy choremu przedstawić możliwości leczenia. Jedną z nich jest stosowanie inhibitorów kinazy tyrozyny. Imatynib należący do tej grupy leków stosowany jest w pierwszej linii leczenia w dawce 400 mg dziennie. W kryzie blastycznej dawka leku ulega podwojeniu. W przypadku braku odpowiedzi na leczenie lub przy wystąpieniu nasilonych działań niepożądanych stosuje się inne inhibitory kinazy tyrozyny: nilotynib lub dasatynib. Chory powinien uzyskać remisję hematologiczną, następnie cytogenetyczną i molekularną. Po 7 latach leczenia 82% chorych ma nadal całkowitą remisję molekularną. Próba odstawienia inhibitora tyrozyny u większości chorych prowadzi do wznowy, co dowodzi, że inhibitory kinazy tyrozyny nie powodują całkowitego wyleczenia. Alternatywnym postępowaniem jest alotransplantacja komórek krwiotwórczych, która powoduje wyleczenie u 60-80% chorych, którzy osiągnęli remisję. Należy jednak pamiętać o śmiertelności okołoprzeszczepowej związanej z toksycznością wysokich dawek cytostatyków stosowanych w tej procedurze lub związanej z rozwojem ostrej lub przewlekłej choroby „przeszczep przeciw gospodarzowi”. Wystąpienie mutacji T315I genu BCR/ABL jest wskazaniem do alotransplantacji komórek krwiotwórczych, gdyż dotychczas inne metody leczenia są zawodne. Z innych leków należy wymienić interferon alfa, który może doprowadzić do remisji cytogenetycznej (10%) i wówczas czas przeżycia sięga 10 lat u 60-80% chorych. Hydroxycarbamid jest lekiem paliatywnym, usuwa objawy choroby, lecz nie zapobiega wystąpieniu jej kolejnych etapów. Czas przeżycia wynosi 3-4 lata.
