Diagnostyka
Podstawowym badaniem jest morfologia krwi obwodowej. Limfocytoza podwyższona powyżej 5000 w mm3 krwi obwodowej budzi podejrzenie przewlekłej białaczki limfocytowej. Jeśli nie ma innych zmian we krwi obwodowej (niedokrwistość, małopłytkowość), nie stwierdza się powiększonych węzłów chłonnych, śledziony i wątroby oraz nie występują inne objawy (patrz wyżej) chorego należy obserwować. Utrzymywanie się podwyższonej limfocytozy jest wskazaniem do zbadania immunofenotypu, czyli określenia powierzchniowych antygenów metodą cytometrii przepływowej. Dla przewlekłej białaczki limfocytowej charakterystyczne jest występowanie antygenów komórek B: CD19, CD20 (niska ekspresja), CD23 oraz antygenu CD5, który jest charakterystyczny dla limfocytów T. CD5 pojawia się na pewnym etapie rozwoju limfocytów B i jest charakterystyczny między innymi dla przewlekłej białaczki limfocytowej. Obecność białka ZAP-70 i antygenu CD38 świadczą o złym rokowaniu. Badanie szpiku kostnego wykazuje naciek komórek białaczkowych, które stanowią ponad 30% utkania szpikowego. Badanie to nie jest konieczne u wszystkich chorych dla potwierdzenia przewlekłej białaczki limfocytowej. Wykonuje się je w przypadkach cytopenii obwodowych. W celu ustalenia zaawansowania choroby przeprowadza się badanie fizykalne z oceną dostępnych badaniu grup węzłów chłonnych, wątroby, śledziony. Badanie rtg klatki piersiowej i badanie usg jamy brzusznej służą do oceny pozostałych węzłów chłonnych, niedostępnych badaniu palpacyjnemu. Inne badania obrazowe, takie jak tomografia komputerowa, PET, rezonans magnetyczny nie należą do zalecanych badań w czasie ustalania rozpoznania. Niektóre z nich wykonuje się u chorych biorących udział w badaniach klinicznych. Należy również wykonać odczyn Coomsa, proteinogram (hipogammaglobulinemia) oraz badania biochemiczne oceniające wydolność wątroby i nerek oraz stężenie kwasu moczowego. W wybranych przypadkach bada się stężenie ferrytyny i saturację transferyny, stężenie witaminy B12, kwasu foliowego.
