Leczenie
O wyborze leczenia chorego z rakiem wątroby decydują takie cechy guza, jak wielkość, liczba zmian i ich położenie, a także obecność przerzutów, wydolność wątroby oraz stan ogólny pacjenta. Wszystkie te parametry można bardzo dobrze ocenić klasyfikacją barcelońską (BCLC) i takie podejście jest ostatnio zalecane do decyzji o sposobie leczenia raka wątroby(rys.8).
Rysunek 8. Zasady leczenia raka wątrobowo-komórkowego (HCC). Wytyczne EASL/EORTC, 2012.
Podstawą leczenia jest zabieg operacyjny, który znajduje zastosowanie wyłącznie w mało zaawansowanych fazach choroby (stopień 0 i A BCLC – ryc. 8). Pacjent w stopniu 0, z niewielkim guzem, wydolną wątrobą i w dobrym stanie ogólnym kwalifikowany jest do zabiegu usunięcia zmiany z marginesem.
Natomiast chory w stopniu A, z więcej niż 1 zmianą ogniskową i ze zmniejszoną wydolnością wątroby ma wskazania do leczenia operacyjnego polegającego na przeszczepieniu wątroby. Może to być przeszczepienie od dawcy nieżyjącego (CLT – ryc. 8) albo przeszczep od żyjącego dawcy (LDLT – ryc. 8). Ten drugi wariant przeszczepienia wątroby jest znacznie trudniejszy organizacyjnie.
Pozostali chorzy we wczesnym stopniu zaawansowania raka wątroby, ale z przeciwwskazaniami do przeszczepienia wątroby, mogą być leczeni metodami ablacyjnymi, które polegają na wstrzykiwaniu do guza absolutnego alkoholu i przez to uzyskanie zmniejszenia masy guza. Inną popularną techniką ablacyjną jest niszczenie raka wątroby energią pochodzącą z fal o długości zbliżonej do fal radiowych (RFA). Wyniki leczenia operacyjnego i ablacyjnego są dość dobre. Pięcioletnie przeżycie uzyskuje się u 40-70% chorych. Metody stosowane w bardziej zaawansowanych stopniach choroby mają znaczenie paliatywne.
W stopniu pośrednim (B) zalecane jest niszczenie guza przeztętniczą chemoembolizacją (TACE). Metoda to polega na wstrzykiwaniu bezpośrednio do tętnicy zaopatrującej guz w krew bardzo drobnych cząsteczek zamykających małe naczynia doprowadzające tlen i składniki odżywcze dla nowotworu. Dodatkowo miejscowo uwalniają się leki cytostatyczne hamujące wzrost guza, unikając ich dużego stężenia w całym organizmie. W stopniu zaawansowanym (C) zalecane jest tzw. celowane leczenie molekularne (ang. molecular targeted therapy, MTT), polegające na zahamowaniu wzrostu guza przez blokowanie cząsteczek w nim występujących i biorących udział w jego podstawowych procesach komórkowych. Głównym przedstawicielem leków tej ostatniej grupy jest Sorafenib. Podkreślić należy, że stosując zarówno TACE, jak i Sorafenib, nie można osiągnąć wyleczenia nowotworu (ryc. 8).
