Rehabilitacja
Rehabilitacja rozpoczyna się przez zabiegiem operacyjnym i wdrażana jest możliwie wcześnie po zabiegu. Celem jest uzyskanie jak najlepszej sprawności fizycznej i funkcji kończyny. W czasie rehabilitacji ważna jest współpraca rehabilitantów oraz psychologów/psychiatrów z zespołem lekarskim.
Leczenie poszczególnych typów nowotworów kości:
Osteosarcoma
Postępowanie w chorobie zlokalizowanej stanowi chemioterapia przedoperacyjna, usunięcie ogniska pierwotnego i dalsza chemioterapia. Leczenie należy stosować w placówkach referencyjnych. W porównaniu z samym zabiegiem operacyjnym leczenie skojarzone zdecydowanie poprawia wyniki leczenia.
Głównym celem zabiegu operacyjnego jest bezpieczne usunięcie nowotworu i zachowanie funkcji kończyny. Jeśli zaś chodzi o chemioterapię to występuje wiele różnych schematów. Kombinacja chemioterapii przed- i pooperacyjnej oraz czas jej trwania jest przedmiotem badań klinicznych. Większość obecnych protokołów zaleca stosowanie chemioterapii przez okres od 6 do 12 miesięcy.
Pacjenci w najwyższym, IV stadium zaawansowania mogą być również wyleczeni, o ile możliwe jest uzyskanie odpowiedzi na chemioterapię i usunięcie przerzutów. Około 30% wszystkich pacjentów w stadium IV zaawansowania ma szansę na długoletnie przeżycie.
Postępowanie w chorobie nawrotowej to przede wszystkim leczenie operacyjne oraz chemioterapia. W tym przypadku rokowanie jest niekorzystnie.
Mięsak Ewinga
Leczenie skojarzone, czyli połączenie leczenia operacyjnego, radioterapii i chemioterapii, znacząco poprawia czas przeżycia pacjentów.
Plan leczenia rozpoczyna się od chemioterapii wielolekowej, która trwa od trzech do sześciu cykli, następnie przeprowadza się leczenie miejscowe (zabieg operacyjny lub radioterapia) i kontynuuje się chemioterapię do jednego roku włącznie. U chorych z grupy wysokiego ryzyka prowadzone są badania kliniczne oceniające skuteczność wysokodawkowanej chemioterapii z zastosowaniem komórek macierzystych.
Radioterapia powinna być stosowana w razie braku odpowiednich marginesów chirurgicznych (czyli przy nieudanej próbie całkowitego wycięcia zmiany), przy wysokim odsetku żywych komórek w guzie pomimo chemioterapii przedoperacyjnej i jeżeli pacjent nie kwalifikuje się do leczenia operacyjnego. Ważne jest, że leczenie onkologiczne dzieci jest bardziej agresywne i można zastosować wyższe dawki leków niż u osób dorosłych, przez co osiągane wyniki leczenia są również lepsze.
Pacjenci z przerzutami i nawrotem choroby mają znacznie gorsze wyniki leczenia. Można rozpocząć od chemioterapii i przy możliwości leczenia operacyjnego wykonać zabieg operacyjny. Dodatkowo u chorych z przerzutami do płuc można uzyskać dłuższe przeżycia po zastosowaniu radioterapii na całe płuca. Rokowanie w grupie z przerzutami do szpiku i do kości jest gorsze.
Chondrosarcoma
Podjęcie decyzji klinicznej w chondrosarcoma opiera się na określeniu podtypu mięsaka oraz jego stopnia złośliwości histologicznej. Ryzyko powstawania przerzutów chondrosarcoma o niskim stopniu złośliwości jest niewielkie, ale może dochodzić do wznów miejscowych. Postępowanie w przypadkach chondrosarcoma o niskim stopniu złośliwości histologicznej i o centralnej lokalizacji w zakresie kości długich kończyn oraz powstałych na podłożu wyrośli chrzęstno-kostnych polega na usunięciu guza bez konieczności stosowania leczenia uzupełniającego chemioterapią. Nowotwory o wysokim stopniu złośliwości zlokalizowane w zakresie szkieletu osiowego powinny być chirurgicznie usunięte z szerokimi marginesami. Największe trudności sprawia leczenie operacyjne zmian o lokalizacji osiowej (czaszka, miednica). Guzy te przez długi czas nie powodują bólów i rozrastają się do dużych rozmiarów. Najczęściej są one nieresekcyjne, a metodą z wyboru może być radioterapia, chociaż chondrosarcoma generalnie uznaje się za nowotwory niewrażliwe na radioterapię.
